Przyzwyczailiśmy się już do zjednoczonej Europy i właściwie potrafimy określić naszą tożsamość. Tożsamość, która od wieków ma swoje wspaniałe, chrześcijańskie korzenie. Ale na naszych oczach widzimy jak te wartości chrześcijańskie są tak łatwo zalewane przez sekularyzm, który zdaje się kwestionować nie tylko świat wartości, ale chce koniecznie odciąć się od wszelkich korzeni chrześcijaństwa, z których wyrasta duchowe bogactwo Europy.
W rzeczywistości historycznej chrześcijaństwo, które tworzą katolicy, prawosławni i protestanci, w znacznej mierze przez wieki przyczyniło się do ukształtowania oblicza naszej europejskiej cywilizacji. Bardzo wiele wartości, charakterystycznych dla współczesnej Europy, zostało w istocie zaczerpniętych właśnie z chrześcijaństwa. Mówią o tym kamienne sylwetki wielu katedr i wielu innych budowli, a także bardzo liczne pozycje literatury i dzieła sztuki.
Patrząc na współczesną Europę, widzimy, że pewne siły próbują usuwać chrześcijan na margines. Niestety to przykra prawda, ale na szczęście widzimy też przeciwne tendencje, które potwierdzają znaczenie obecności i świadectwa chrześcijan. Wielu chce dzisiaj usunąć Boga i chrześcijaństwo nawet z historii i pamięci, zapominając że korzenie rozwoju właściwie wszystkich państw w Europie sięgają do chrześcijaństwa.
Współcześnie pojawiają się „próby zmierzające do marginalizacji wpływu chrześcijaństwa na życie publiczne, niekiedy pod pretekstem, że jego nauczanie jest szkodliwe dla dobrobytu społeczeństwa”(Benedykt XVI). Jednak chrześcijaństwo odgrywało w Europie przez stulecia wiodącą rolę. Pod jego wpływem powstawały najwybitniejsze dzieła kultury: muzyka, architektura i sztuka. Ten dzisiejszy wstyd Europy przed swymi chrześcijańskimi korzeniami i odrzucenie wszelkiej religijności jest jawnym zafałszowaniem historii i otwartą walką z Bogiem.
Chrześcijaństwo stawało się przez wieki swoistym mostem łączącym narody i pomogło wytworzyć podwaliny do współczesnego obrazu Europy. Jednak w konstytucji Unii Europejskiej wspomina się o starożytnych Grekach i Rzymianach, pomijając zupełnie korzenie chrześcijańskie.
Doskonałym przykładem wielkiego wkładu chrześcijaństwa w kulturę i rozwój duchowy w Europie i na naszych ziemiach jest działalność misyjna i ewangelizacyjna świętych Cyryla i Metodego. Bracia Cyryl (827-869) i Metody (820-884) byli mnichami, a jednocześnie wybitnymi kaznodziejami i językoznawcami, zwanymi apostołami Słowian. Na żądanie cesarza bizantyjskiego Michała III, w 860 r. Cyryl wraz z Metodym udał się do Chazarów, plemienia tatarskiego na Krymie, gdzie założył kościół chrześcijański, a następnie do Bułgarów, skąd w 863 r. udał się wraz z bratem na Morawy, na prośbę księcia Rościsława, aby głosić Ewangelię i przetłumaczyć na ich język Biblię, gdyż władali biegle językiem słowiańskim.
Z zadania tego wywiązali się znakomicie, ku wielkiemu zadowoleniu ludności słowiańskiej. Nestor, dawny kronikarz Słowian, pisze, że „Słowianie radowali się, gdy im we własnej ich mowie głoszono wielkość Boga”. Wpływy Cyryla i Metodego sięgały Kijowa, widoczne były wśród Chorwatów, Czechów i Wiślan. Ponieważ południowe tereny Polski (Śląsk i tereny Wiślan) wchodziły w skład Państwa Wielkomorawskiego, przypuszcza się, że chrześcijaństwo obrządku narodowego głoszone było także i w tych częściach Polski. Zachował się list Metodego do księcia Wiślan, w którym Metody napomina go, aby misjonarzom nie stawiał przeszkód.
Nadzwyczajne powodzenie gorliwej apostolskiej działalności św. Cyryla i Metodego przypisać należy prawdziwie chrześcijańskiemu duchowi, w jakim dokonywali ewangelizacji. Bracia w swojej pracy wprowadzili do liturgii język słowiański. Ponieważ Słowianie morawscy nie posiadali jeszcze własnego pisma, żeby przybliżyć wiernym teksty liturgiczne, Cyryl stworzył odrębny alfabet, oparty na kursywie greckiej i częściowo na alfabecie arabskim.
Tak powstała głagolica, pierwsze pismo Słowian. Bazą do jego powstania była grecka minuskuła (mały alfabet), choć nie wyklucza się, że także pismo semickie. Kiedy alfabet był już gotowy, Cyryl wspólnie z bratem Metodym przygotowali słowiański przekład Ewangelii, Dziejów Apostolskich, Psałterza i niektórych tekstów liturgicznych.
Cyryl (zm. 869) i Metody (zm. 885) wkrótce po swojej śmierci zostali kanonizowani w Kościele wschodnim. Jan Paweł II ogłosił Cyryla i Metodego współpatronami Europy (obok św. Benedykta, ogłoszonego patronem Europy przez papieża Pawła VI). Wspomnienie liturgiczne świętych obchodzimy 14 lutego.
Nie da się pominąć chrześcijańskich korzeni Europy, co widzimy w wielkim dziele dokonanym na terenach Europy przez wielkich świętych: Cyryla i Metodego.
Absolwent teologii i teologii duchowości, zawodowo zajmuje się również informatyką. Jego zainteresowaniem jest duchowość we współczesnym świecie, wpływ nowoczesnych mediów i ponowoczesnej kultury informatycznej na współczesną wiarę i kondycję duchową społeczeństwa w ponowoczesnym świecie i Kościele.