Czytania dnia oraz komentarz do Ewangelii

Czytania liturgiczne dnia

24 lipca 2021 r.

Pierwsze czytanie:

Czytanie z Księgi Wyjścia (Wj 24, 3-8)

Mojżesz wrócił z góry Synaj i obwieścił ludowi wszystkie słowa Pana i wszystkie Jego polecenia. Wtedy cały lud odpowiedział jednogłośnie: "Wszystkie słowa, jakie powiedział Pan, wypełnimy". Spisał więc Mojżesz wszystkie słowa Pana. Nazajutrz wcześnie rano zbudował ołtarz u stóp góry i postawił dwanaście stel, stosownie do liczby dwunastu szczepów Izraela. Potem polecił młodzieńcom izraelskim złożyć Panu ofiarę całopalną i ofiarę biesiadną z cielców. Mojżesz zaś wziął połowę krwi i wlał ją do czar, a drugą połową krwi skropił ołtarz. Wtedy wziął Księgę Przymierza i czytał ją głośno ludowi. I oświadczyli: "Wszystko, co powiedział Pan, uczynimy i będziemy posłuszni". Mojżesz wziął krew i pokropił nią lud, mówiąc: "Oto krew przymierza, które Pan zawarł z wami na podstawie wszystkich tych słów".

Psalm responsoryjny:

(Ps 50 (49), 1b-2. 5-6. 14-15)

REFREN: Składajcie Bogu dziękczynną ofiarę

Przemówił Pan, Bóg nad bogami,
i wezwał ziemię od wschodu do zachodu słońca.
Bóg zajaśniał z Syjonu,
korony piękności.

Zgromadźcie Mi moich umiłowanych,
którzy przez ofiarę zawarli ze Mną przymierze".
Niebiosa zwiastują Bożą sprawiedliwość,
albowiem sam Bóg jest sędzią.

Składaj Bogu dziękczynną ofiarę,
spełnij swoje śluby wobec Najwyższego.
I wzywaj Mnie w dniu utrapienia,
wyzwolę ciebie, a ty Mnie uwielbisz".

Aklamacja (Jk 1, 21bc)
Przyjmijcie w duchu łagodności zaszczepione w was słowo, które ma moc zbawić dusze wasze.

Ewangelia:

Ewangelia według świętego Mateusza (Mt 13, 24-30)

Jezus opowiedział tłumom tę przypowieść: "Królestwo niebieskie podobne jest do człowieka, który posiał dobre nasienie na swojej roli. Lecz gdy ludzie spali, przyszedł jego nieprzyjaciel, nasiał chwastu między pszenicę i odszedł. A gdy zboże wyrosło i wypuściło kłosy, wtedy pojawił się i chwast. Słudzy gospodarza przyszli i zapytali go: „Panie, czy nie posiałeś dobrego nasienia na swej roli? Skąd więc wziął się na niej chwast?” Odpowiedział im: „Nieprzyjazny człowiek to sprawił”. Rzekli mu słudzy: „Chcesz więc, żebyśmy poszli i zebrali go?” A on im odrzekł: „Nie, byście zbierając chwast, nie wyrwali razem z nim i pszenicy. Pozwólcie obojgu róść aż do żniwa; a w czasie żniwa powiem żeńcom: Zbierzcie najpierw chwast i powiążcie go w snopki na spalenie; pszenicę zaś zwieźcie do mego spichlerza”.

Komentarz do Ewangelii:

Komentarz liturgiczny do Ewangelii dnia

[ Ewangelia ] Czytamy w dzisiejszej perykopie o Królestwie niebieskim, dobrym ziarnie i o chwaście. Dobrym ziarnem, o którym mówi dzisiejsza Ewangelia, jest słowo Boże, siewcą Ewangelii jest Chrystus. Pole, które chce On obsiać to nasze serce. Przeczytane w tym fragmencie słowa są mi bliskie, bo widzę w nich obraz siebie – swojego serca sprzed kilku czy kilkunastu lat, sprzed paru miesięcy i obecnie. Złe ziarno to ziarno przeciwne Ewangelii. Słowo świata, który odrzuca Jezusa i Jego prawo. Wielu z nas słucha słowa Bożego, ale zamyka się na nie. Nie rozumie go i nie chce włożyć wysiłku, aby je przyjąć.
To właśnie Bóg w swoim Słowie poucza nas, że jest również ZŁE SŁOWO, ZŁE ZIARNO, czyli CHWAST, i jest też nasz PRZECIWNIK, SZATAN. Szatan przychodzi do naszego życia i niszczy dobry, Boży zasiew, który nie został przyjęty do serca. Wsiewa z nasze serce zło, które zaczyna wzrastać w naszym życiu. To złe słowo, które dostaje się do naszego życia przez drugiego człowieka, media: telewizję, internet... Potrzeba nam zobaczyć, że nie każde ziarno jest dobre i nie każde przynosi dobre owoce. Nie każde słowo, które przyjmujemy do swego życia jest wartościowe.Po czym można rozpoznać, że dane ziarno, czy to konkretne słowo jest dobre, a inne jest złe??? Dobre ziarno wydaje dobry plon, dobre owoce a złe ziarno to chwast, który zanieczyszcza nasze życie. Jezus uczy nas dzisiaj, że Dobre Ziarno Bożego Słowa musi w nas wzrastać od najwcześniejszych lat naszego życia, abyśmy mogli przynieść plon. DOBRY PLON. ABY W NASZYM ŻYCIU NIE POJAWIŁY SIĘ TYLKO CHWASTY. Czasami słowo Boże nie może wydać w naszym życiu owocu, bo tak jesteśmy zaprzątnięci codziennymi problemami, nieraz sztucznie wyolbrzymianymi, że zagłuszają one jak wybujałe ciernie to, co Jezus chce do nas powiedzieć. Zbyt jesteśmy zatroskani o sprawy ziemskie, by naprawdę przejąć się i na co dzień wybierać budowanie królestwa Bożego. Jakże często Słuchamy tylko słów świata, a w nich tak wiele jest chwastu i pozwalamy, aby chwast rósł w naszym życiu...
Jezus otwiera dzisiaj oczy uczniów i nasze oczy na zło rosnące obok nas i przestrzega, by zło nie wzrastało w nas. Zachęca, abyśmy odważnie spojrzeli na świat i jego rzeczywistość.
Przemiana świata nie polega na wyrywaniu kąkolu, lecz na dojrzewaniu w nas, dobra, rozwoju w nas życia Ewangelią. Całą uwagę należy skoncentrować na pielęgnowaniu dobra. Zło trzeba jasno dostrzegać, ale to Bóg pokonuje je skutecznie. Musimy w naszym życiu pomnażać dobro...Zawsze i za każdą cenę.
Jeśli w naszym życiu przez wiele lat nie widzimy owoców naszej religijności, jeśli nie ma więcej miłości i przebaczenia w nas i wokół nas, pomimo tego, że Słowo Boże słyszymy, to przyjrzyjmy się swemu sercu. Może ziarno nie ma szans wydać plonu, bo nie podjęliśmy razem z Jezusem pracy nad użyźnianiem gleby naszego serca.
Dzisiaj tak mało mówi się o tym złym siewcy, o szatanie. Ludzie jakby nie wierzyli w to, ze on naprawdę istnieje. Ale Jezus mówi do nas, że to właśnie zły siewca, nasz nieprzyjaciel jest sprawcą wszelkiego zła w nas i w świecie, wszelkiego złego owocu i wszelkiego chwastu w naszym życiu.
Jakiego siewcę wybieram w swoim życiu: Jezusa czy szatana? Jakie ziarno wybieram: ziarno, które sieje Bóg, czy ziarno, które zasiewa zły?
Przypowieść jest więc dla wszystkich wezwaniem do czujności, aby nie pozwolić przeminąć na darmo godzinie łaski i być gotowym na żniwo. Zbierzcie najpierw chwast i powiążcie go w snopki na spalenie; pszenicę zaś zwieźcie do mego spichlerza..
Taki będzie los każdego chwastu, i każdego zła, które w nas wyrośnie: będzie wrzucone w ogień rozpalony. Dobry plon naszego życia pójdzie do Bożego spichlerza, a wszelki chwast będzie powiązany w snopki na spalenie...
Dzisiejsza Ewangelia to kolejne obrazy, które Jezus przedstawia w przypowieściach swoim słuchaczom. Kolejny obraz to porównanie Królestwa niebieskiego do ziarnka gorczycy, które ktoś wziął i posiał na swej roli. To najmniejsze ziarenko wydaje się tak niepozorne - jest przecież mniejsze od ziarnka maku. Ale wyrasta z niego wielkie ponad 4 metrowe rozłożyste drzewo, w którego konarach chętnie przebywają ptaki. Jezus celowo wskazuje na to, że ziarno jest tak malutkie: "Jest ono najmniejsze ze wszystkich nasion, lecz gdy wyrośnie, jest większe od innych jarzyn i staje się drzewem, tak że ptaki przylatują z powietrza i gnieżdżą się na jego gałęziach"(Mt 13,32).
Początek Królestwa w naszym zyciu wydaje się tak mały i niepozorny jak początek tego wielkiego drzewa. Potrzeba nam dostrzec ogrom bożej łaski i nie zniechęcać się, ale cierpliwie czekać na wzrost Królestwa w nas. Czekać na owoce Bożej łaski w nas. Nie zniechęcać się. Jezus zachęca nas w dzisiejszej przypowieści, abyśmy czekali i byli cierpliwi. To On zatroszczy się o plony, da wzrost ziarnu. Do nas należy pielęgnowanie królestwa, które jest wśród nas. To my mamy stworzyć warunki do wzrostu. Dokonuje się to przez modlitwę w Duchu świętym I trwanie w Bogu. A Słowo prawdziwie wysłuchane, przyjęte do wnętrza zaczyna w nas żyć. Pan Jezus mówi z całym przekonaniem, że plon na pewno będzie. Jeden człowiek wyda mniejszy, drugi większy owoc, ale on będzie realny i widoczny. Małe ziarnko gorczycy we właściwym czasie wyrasta na wielkie i piękne drzewo.
Siewca pragnie by plon był obfity. Ziemia żyzna, to nie tylko ta, która zawsze taką była. Zdolność naszego serca do przyjmowania słowa Bożego może się zmienić. To Jezus często wiele wysiłku wkłada w użyźnianie gleby naszych serc. Jeśli tylko pozwolimy Panu, On potrafi skałę naszego serca uczynić glebą urodzajną. Nieustannie dokonuje tego, gdy przebywamy z Nim na modlitwie, a nade wszystko przez działanie Ducha św. Czyni to również przez doświadczenia życiowe,a także za pośrednictwem innych ludzi postawionych na naszej drodze. Uzdalnia nas do przyjmowania i rozumienia Słowa, ale potrzebny jest i nasz wysiłek. Los słowa Bożego w sercach słuchaczy zależy od ich nastawienia i usposobienia. Odpowiedź na Boże słowo zależy od woli człowieka. A Słowo prawdziwie wysłuchane, przyjęte do wnętrza zaczyna w nas żyć. Pan Jezus mówi z całym przekonaniem, że plon na pewno będzie. Jeden człowiek wyda mniejszy, drugi większy owoc, ale on będzie realny i widoczny. Jeśli w naszym życiu przez wiele lat nie widzimy owoców naszej religijności, jeśli nie ma więcej miłości i przebaczenia w nas i wokół nas, pomimo tego, że Słowo Boże słyszymy, to przyjrzyjmy się swemu sercu. Może to malutkie ziarno nie ma szans wydać plonu, bo nie podjęliśmy razem z Jezusem pracy nad użyźnianiem gleby naszego serca?
Jezus mówi dzisiaj też o Królestwie używając obrazu kobiety, która wyrabia ciasto: "Powiedział im inną przypowieść: Królestwo niebieskie podobne jest do zaczynu, który pewna kobieta wzięła i włożyła w trzy miary mąki, aż się wszystko zakwasiło"(Mt 13,33). Obraz powolnego procesu, który jednak dokonuje się i powoduje zakwaszenie całej mąki. Tak mało zakwasu, ale czas dany na działanie powoduje, że cała mąka zostaje zakwaszone.
Często te oczywiste procesy, w któymi spotykamy się w życiu przechodzą obok nas. Nie dostrzegamy tych obrazów. A Jezus posługuje się nimi wskazują, że nie jest to żadna abstrakcja, ale rzeczywistość dokonująca się na naszych oczach, tak blisko nas. Królestwo boże wzrasta powoli i skutecznie w naszym zyciu gdy stworzymy mu właściwe warunki do wzrostu. Musi być ten zakwas, aby nasze życie zostało przemienione. Potrzeba w naszym życiu tej cierpliwości, bo wzrost Królestwa to proces, a nie uderzenie czarodziejskiej różdżki jak w filmie.
Jezus wskazuje też na wielką, ukrytą siłę Królestwa, która często jest przez nas nie dostrzegana. Pozwólmy jednak, aby ziarno Królestwa powoli i skutecznie w nas wzrastało. Pozwólmy, aby zakwas przemieniał nasze życie, aby boża miłość przemieniała nasze życie. Właśnie tak Jezus wskazuje swoim słuchaczom, nie tylko sprzed 2000 lat, ale nam współczesnym, że potrzeba czasu, właściwego na przemianę naszego serca, aby ziarno Słowa bożego wydało w nas owoce.
Zobacz w swoim życiu co jest tym zakwacem, co jest tym ziarnem, co pozornie ukryte w twoim życiu powoli i skutecznie przemienia twoje życie. Nie denerwuj się, że ten wzrost postępuje tak wolno, ale trzewo też rośnie powoli i nikt się tym nie denerwuje. Właśnie tak: powoli i w ukryciu wzrasta w nas Królestwo Boga, jeśli pozwolimy mu wzrastać, jeśli nie podeptamy ziarna, jeśli nie wyrzucimy zakwasu...

Jacek Zamarski