Spowiedź dla wielu jest dzisiaj nieodkryta. Wyuczona regułka, z którą przychodzą do konfesjonału. Przychodzą czasem z wielkim lękiem i obawą co sobie ksiądz pomyśli. Niektórzy zaś rezygnują, bo nie odkryli w niej nic ważnego, podpierając się sloganami z Internetu, że przecież wszyscy tak robią i nie da się inaczej żyć, a spowiedź, to była dobra dla babci i dziadka.

Dla nastolatka czy człowieka dorosłego, spowiedź wydaje się być tematem, który nie jest specjalnie ciekawy i najchętniej chciałby go pominąć. Wiedza o spowiedzi pozostaje często na poziomie katechezy ze szkoły podstawowej, gdy dziecko przygotowuje się do pierwszej komunii świętej. Tak więc wiedza przyjęta na poziomie odbioru dziecka, już dla nastolatka staje się niewystarczająca, nie mówiąc o osobach dorosłych, gdzie braki wiedzy i rozumienia tego sakramentu mocno i zasadniczo rzucają cień na jego recepcję i ostatecznie przeżywanie.

Życie chrześcijanina – to zawsze droga naśladowanie Jezusa. Ale jednocześnie jest to poruszanie się w świecie, w którym tak wiele jest różnych przeszkód i wątpliwości. To kroczenie drogą, na której spotykamy od zawsze bitwę o życie i o duszę człowieka.

Spowiedź dla wielu, zarówno młodych, jak i starszych nie jest ani prosta, ani łatwa. Wymaga ona zawsze pewnej odwagi. Dlaczego? Ponieważ różne osobiste doświadczenia ze spowiedzi i historie zasłyszane od innych budują pewien klimat uprzedzeń i obaw, czasem lęku, a są i takie osoby, które spowiedzi mówią od jakiegoś czasu NIE.